Geboorte van Liv

November 2017

Ik zit thuis achter mijn laptop foto's te bewerken en met één oog mee te kijken met wat er op tv gebeurt. Het is zondagavond 26 maart en mijn telefoon begint te piepen, een berichtje komt binnen van de toekomstige moeder die bijna gaat bevallen. De ontsluiting was al 7cm! Ik schoot een meter de lucht in, rende naar boven om vervolgens binnen 5 minuten weer beneden te staan met mijn camera tas, lenzen in en fatsoenlijke kleren aan. Mijn handen begonnen al te trillen van spanning want wat gaat er zojuist gebeuren? Gauw in de auto op weg naar het Diaconessenhuis in Utrecht. Gelukkig had ik de weg al een keer van te voren gereden zodat ik op dit stress moment wist waar ik naar toe moest. Snel snel snel, was het enige wat in mijn hoofd om ging. Half rennend richting de ingang, nog even vlug achterom kijkend waar mijn auto ook alweer stond, kom ik het ziekenhuis binnen. Buiten de paar mensen achter de balie en een aantal die zaten te eten in de kantine, was het aardig rustig. Die gedachte was zo'n 2 seconde later alweer weg, want waar moest ik nou ook alweer heen?!  

Suite 15, ik klop zachtjes op de deur en er wordt open gedaan door aanstaande vader. Mama ligt stil in bed. Nadat we elkaar hadden begroet, pakte ik mijn tas uit en maakte het apparatuur gereed. Ik had een paar foto's geschoten en was even gaan zitten op een stoel in de hoek. Even keek ik naar beneden en zag dat mijn handen nog steeds aan het trillen waren.

Na een aantal uur en verschillende gespreksonderwerpen verder was het tijd om te gaan persen. Ik vloog door de kamer, linkerhoek, rechterhoek, bovenkant, zijkant, natuurlijk moest a-l-l-e-s erop.  

Zo'n uur en driekwartier verder en helaas nog steeds een ongeboren baby, werd er besloten dat mama geholpen moest worden. Doordat we tegen middernacht aan zaten en assistentes en verloskundige (die ook Willemijn heet ;)) van shifts veranderde, kon het af en toe een beetje chaotisch zijn. Aanstaande moeder liet niet veel merken, maar ik zou kunnen begrijpen dat dat misschien niet heel fijn was. Soms stonden we met zo'n 7 à 8 man in die suite, ik probeerde mijn werk te doen en het beste er uit te halen, net als ieder ander in deze kamer. 

00:07u 27 maart, emoties komen boven wanneer het kleine meisje op de borst wordt gelegd. Met veel liefde is ze welkom geheten in deze wereld. Nog steeds huilend wordt ze door de assistente schoongemaakt, gewogen en weer lekker warm ingepakt. De kamer is in een prachtige sfeer, iedereen lacht en/of heeft tranen in z'n ogen. Na zolang wachten mogen ze eindelijk dit mooie gezonde kindje omarmen, zien opgroeien en voor altijd van houden.  

Ze ligt nog steeds bij mama, met een mutsje en wat schattige kleertjes, kijkt ze met haar kleine blauwe oogjes nieuwsgierig in de rondte. Ik kom wat dichterbij om haar kleine gezichtje vast te leggen, maar ook om die mega cuteness te bekijken. 

De verloskundige vraagt hoe de baby heet, "Liv", zegt mama die dromerig naar haar net geboren kindje kijkt. Papa die de hele avond, samen met oma, mama's hand stevig vast heeft gehouden en goed heeft aangemoedigd, is even op de bank gaan liggen. Ook hij moet even bijkomen. 

Nadat alles netjes was opgeruimd en schoongemaakt, was het tijd om familie even kennis te laten maken met baby Liv. 

Rond 03:00u 's nachts zit ik in volle gedachte weer in mijn autootje op weg naar huis. De hele weg terug naar huis heb ik niks gezegd. Een bevalling meemaken is ontzettend bijzonder, eigenlijk niet in woorden te beschrijven. Uiteraard maak ik constant foto's, maar soms wanneer je dan even niet door het oogje van je camera kijkt maar echt de situatie in je op neemt, dan realiseer je weer dat waar je nu mee bezig bent echt wel een hele unieke ervaring is. Een gebeurtenis zoals deze is een mega leermoment voor mij. Daarom ben ik de papa en mama van Liv ook super super super dankbaar!